Second life toys; nieuw leven voor oude knuffels
Het zien van deze aandoenlijke beelden van Second life toys riep verschillende reacties bij mij op. Van bewondering over de mooie beelden, tot: hé wat een slim idee, en daarna direct jezelf afvragen of het wel om een echt bedrijf gaat dat hierachter zit. Dus zocht ik het even uit…Het blijkt te gaan om een Japanse organisatie die meer bewustzijn wil creëren over orgaandonatie. En dat is dus goed gelukt met deze foto’s want je wordt nieuwsgierig om hier meer over te weten te komen! Meer aandacht voor orgaandonatie in Japan is hard nodig. Rond de 14.000 mensen staan op een wachtlijst terwijl er maar 300 per jaar worden geholpen.
Oude knuffels krijgen een nieuw leven
Op de foto’s is goed te zien hoe een oude knuffel een nieuw leven krijgt met een nieuw oortje, pootje, vleugel of slurf van een andere, oude knuffel. Hoe het werkt? Je kunt de organisatie een knuffel doneren die moet worden gered, of juist een knuffel sturen die een ‘orgaandonatie’ nodig heeft. Wel is het nodig om eerst een foto te mailen ter beoordeling… Wat een geslaagde campagne voor een goed doel!
Vliegen met kleine kinderen, soms een beproeving…
Op een terugvlucht uit Zuid-Europa zat achter ons een gezin bestaande uit vader, moeder en twee kindjes. Direct na het opstijgen begon een van de twee onbedaarlijk te huilen, het jongetje wilde naar zijn moeder. Maar die deed haar ogen dicht en deed alsof ze niets hoorde terwijl de vader wanhopig probeerde zijn kindje tot bedaren te krijgen. Dat lukte niet, het kind bleef drie uur lang krijsen totdat het vliegtuig geland was… Ik weet niet wat ik erger vond: het huilende kind of de moeder die net deed alsof ze niets hoorde. Haar erop aanspreken hielp helaas ook niet. Het gekrijs werkte op onze zenuwen en ook op die van de medepassagiers. Ons vakantiegevoel was even helemaal ‘gone’.
Huilende en schreeuwende kinderen in vliegtuig een van de grootste ergernissen
Eén van de grootste ergernissen is vliegen met kinderen die huilen en schreeuwen, blijkt uit een onderzoek van WeFlyCheap.nl. 40% van de ondervraagde reizigers wil best meer betalen voor een ruimte in het vliegtuig waar geen kleine kinderen zitten. Mensen zijn het getrappel in de rug, gehuil en geren in de gangpaden beu. Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat er ook irritatie is over de manier waarop ouders optreden bij huilende en schreeuwende kinderen. Ze reageren overspannen in dergelijke situaties of zeggen er juist niets van. De ouders zijn vaak oververmoeid als ze op vakantie gaan en hebben, blijkt uit onderzoek, het meest last van reisstress.
Uitgemolken vliegtarieven en krappe zitplaatsen
Volgens mij spelen er twee belangrijke zaken: ten eerste zijn er al ergernissen voordat je het vliegtuig instapt. Doordat de vliegtarieven zo zijn uitgemolken, word je bijna als vee in een vliegtuig vervoerd na doorgaans lange wachtrijen. Je zit in het vliegtuig krap op elkaar gepakt met heel weinig beenruimte en je mag van geluk spreken als je geen trombose oploopt. En dat is niet zo maar een opmerking, een jong familielid van mij is dat dus overkomen. Met een gemiddelde lengte van de Nederlandse man van 184 cm (die van mij is bijna 2 meter) en de vrouw (170 cm) is vliegen geen ontspanning meer. Dan stapelen de irritaties zich snel op als je het vliegtuig instapt! Misschien moeten vliegtuigmaatschappijen eens goed nadenken over aparte gedeeltes voor gezinnen met meer voorzieningen die verder gaan dan het uitdelen van een kleurplaat.
Jonge gezinnen vliegen steeds vaker en steeds verder. En zo’n lange zit is voor veel kleine kinderen en hun ouders een beproeving. Ik zal wel tegen heel wat schenen aanschoppen, maar vraag me in alle eerlijkheid af waar die ontwikkeling vandaan komt. Want als je kinderen zo jong zijn, snappen ze niets van zo’n exotische reis. Het maakt ze geen klap uit of ze op Vlieland in een huisje zitten of in een luxe resort op Thailand. Waarom niet even wachten totdat de kinderen ouder zijn en meer begrijpen? Wij kozen de eerste jaren voor een autovakantie naar een huisje, stacaravan of bungalowtent op niet al te grote afstand van huis. We gingen vroeg van huis en als de kinderen het even niet meer trokken, dan maakten we een tussenstop langs de weg waar wij de benen konden strekken en de kinderen konden spelen. We maakten zelf uit hoever we reden en waar we wilden stoppen. We hadden het zelf in de hand. De verre reizen die we zo graag maakten voordat we kinderen kregen, bewaarden we totdat ze wat groter werden.
Dus ja, hoeveel ik ook van kinderen houd, voor die enkele keer dat ik vlieg ben ik ben bereid om meer te betalen voor een vliegtuigstoel als ik in ruil daarvoor meer rust, ruimte en service kan ontvangen. Dat heet nou vakantie!
Nieuwe generatie kinderen kan niet meer vallen en wordt bijziend
In mijn kinderjaren, zo rond een jaar of 8, ging ik in de zomerweken altijd naar het Vestingeiland. Vanuit ons huis in Naarden liepen mijn zus en ik gehuld in oude kleding met een hamer, schroevendraaier, zaag en een paar boterhammen in een tasje naar de gracht. Daar stond een trekschuit klaar waar we op klommen en de kapitein (een vader die deze rol als vrijwilliger op zich had genomen) punterde ons over het water naar het eiland toe. Op het eiland vonden we tussen de bomen een berg hout, spijkers, schroeven en ander bouwmateriaal. Het was de bedoeling om daarmee in groepjes een hut te bouwen, het maakte niet uit hoe. We mochten alles zelf bepalen. Ik geloof zelfs dat er een prijs werd uitgeloofd voor de mooiste aan het einde van de week, afgesloten met een kampvuur en zelf broodjes roosteren. Aan het einde van elke dag liepen we scheel van moeheid, van top tot teen vies geworden maar heel voldaan weer terug naar huis. Wij vonden het een geweldig avontuur en we voelden ons stoer, en mijn vader en moeder waren blij dat ze ook even rust had in de vakantieweekjes. Maar vooral: ik bewaar er geweldige herinneringen aan!
Ik moest hieraan denken toen ik een artikel schreef voor ons vakblad BabyWereld over veranderend speelgedrag. Is het dan zo anders? Het antwoord is helaas: ja. Onderzoeken tonen aan dat kinderen steeds minder vrije tijd hebben om te spelen. Ze zitten op school, krijgen huiswerk mee, zitten op bijles, muziekles, sport, toneel of hebben trainingen voor van alles en nog wat. Ouders besteden twee keer zoveel tijd aan het verzorgen, begeleiden en vervoeren van hun kinderen dan dertig jaar geleden, berekende het Sociaal en Cultureel Planbureau.
Junk playground
In 1943 was er een experiment door een Deense landschapsarchitect, Carl Theodor Sørensen. Hij bedacht een ‘junk playground’ op een braak stuk grond in Kopenhagen, met kapotte auto’s en autobanden, stenen en een berg hout. Hier speelden kinderen met een enkele toezichthouder, ze bouwden hutten, klommen in bomen en stookten fikkie. Er waren geen gillende kinderen en vechtpartijen, er werd slechts hier en daar een pleister geplakt. Door dit grote succes werden ook in andere Europese steden zulke speelplekken opgezet. Zie de video hieronder gemaakt in de jaren 60 in Londen.
Helaas waren er ook tegenstanders, de plekken zouden gevaarlijk zijn, de playgrounds waren natuurlijk niet om aan te zien en er kwamen in de jaren 80 steeds meer veiligheidsvoorschriften. En wat ook meespeelde: er werd geld verdiend aan het inrichten van nette speelpleintjes met saaie glijbanen, wipkippen en rubberen tegels om valpartijen te verzachten.
Fysiek en mentaal sterker worden
Gelukkig is er opnieuw belangstelling voor het idee van de junk playground, vooral in grote steden. Want onderzoek toont aan dat vrij en risiconemend speelgedrag juist goed is voor kinderen. Ze worden er fysiek en mentaal een stuk sterker van. Kinderen leren zelf na te denken, risico’s te nemen, samen te werken en belangrijk: voor zichzelf op te komen. We moeten als ouder minder sturen, maar kinderen juist veel vrijheid geven om te spelen en te ontdekken in een niet al te gecultiveerde omgeving.
Dat geldt ook voor baby’s, in het drukke, werkzame leven van hun ouders zitten ze te vaak en te lang vast in (auto)zitjes en krijgen ze voorgekauwd speelgoed. Voor baby’s is het juist belangrijk om via verkenning hun zintuigen te ontwikkelen, en daarvoor moet je vrij kunnen bewegen, dus meer tummytime op een speelkleed!
Screenmedia verdringt traditioneel speelgoed
Speelgedrag is ook veranderd door de opkomst van screenmedia. Deze lijkt het gewone speelgoed steeds meer te gaan verdringen. Baby’s vanaf 4 maanden gebruiken al tablets, tweejarigen kijken al een uur per dag naar een schermpje, vijf- en zesjarigen soms al 3 uur per dag. Dat kinderen met nieuwe media om leren gaan is prima, sommige beweren zelfs dat kinderen daar intelligenter van worden, maar dat is niet bewezen. Kinderen kunnen dus geweldig goed swipen, maar met blokken bouwen kunnen ze bijna niet meer.
Een Canadees onderzoek toont aan dat te veel schermpjes kijken een grotere kans geeft op een ontwikkelingsachterstand in praten. Een ander onderzoek laat zien dat kinderen daarnaast bijziendheid ontwikkelen. Door het veelvuldig binnen zitten kunnen kinderen ook niet meer goed vallen, ze hebben er eenvoudig de motoriek niet meer voor. En wat doen wij? In plaats van nadenken over hoe we onze kinderen weer gezond kunnen laten spelen waarbij ze zichzelf goed kunnen ontwikkelen krijgen ouders en scholen een ‘valtraining aangeboden’. Daar word ik wel een beetje droevig van, ik wens ieder kind een periode Vestingeiland toe! (dit evenement bestaat gelukkig nog steeds!)
Foto boven: Shoots by Laura
Foto midden: Vestingeiland.nl jaren 70