‘Only adults’ holidays and restaurants where children are not welcome … and there seems to be a market for it too. What is happening nowadays, I wonder? Are children becoming more difficult to handle? Are we so stressed from work that we can’t tolerate a baby crying anymore? Or are parents not correcting their children by unacceptable behavior that this causes so much irritation? I also remember such a nice flight where a toddler behind us cried for two hours while his mother tried to sleep without batting an eye. Interference of other passengers didn’t help.
I really wonder how we came this far. I like to think back on all our holidays in Southern Europe where our children were welcomed with open arms, on camp sites, hotels and restaurants, children are very important for families there. I remember when we took our young boys to a French restaurant in a small village that turned out to be a little too chic and there was no children’s menu… Our children ate little portions, brave but reluctantly, and between the courses we allowed them to play with their Gameboy. When we left the restaurant we received a compliment that our children had behaved so well. I felt proud because don’t think they are angels normally . Our boys are full of temperament and I can write a book about the period they were little. We still having some issues now and then, but there never was outdoors screaming and whining. Probably they knew exactly how far they could go.
Perhaps we just ask too much from children nowadays. Why take a baby into a crowded cafe in the evening to meet with friends? Which child likes to go to a restaurant after a very busy day? Which child can sit quiet for hours in an airplane to go to a tropical island? I really wonder.‘Only adults’ vakanties en restaurants waar kinderen niet welkom zijn… en er blijkt nog vraag naar te zijn ook. Hoe komt dat, vraag ik me af? Zijn kinderen lastiger? Zijn we door het werken zo gestrest dat we geen babyhuiltje meer kunnen verdragen? Of worden kinderen tegenwoordig steeds minder gecorrigeerd bij ontoelaatbaar gedrag dat dit zulke ergernis opwekt? Ik herinner me ook zo’n leuke vlucht waar een dreumes achter ons twee uur lang zat te krijsen terwijl moeder gewoon stoïcijns probeerde te slapen. Inmenging van medepassagiers haalde niets uit.
Ik vraag me werkelijk af hoe dit zo gekomen is.
Ik denk met plezier terug aan onze vakanties in Zuid-Europese landen waar onze kinderen op campings, hotels en in restaurants met open armen werden ontvangen, kinderen zijn daar namelijk een groot goed.
Ik denk aan het moment dat we onze jonge jongens meenamen naar een Frans restaurant in een dorpje dat een beetje te luxe bleek te zijn, er was geen kindermenu. Onze kinderen aten, al was het met tegenzin, dapper wat mee en tussen de gerechten door mochten ze van ons met hun Gameboy spelen. Toen we het restaurant verlieten kregen we een compliment dat onze kinderen zich zo goed hadden gedragen. Ik voelde me trots, want denk niet dat wij engeltjes hebben. Onze jongens zijn bijzonder temperamentvol en ik kan een boek schrijven over hun peuterpuberteit. Nog steeds krijgen we thuis genoeg voor de kiezen, maar buitenshuis schreeuwend en jengelend hebben we nooit meegemaakt. Waarschijnlijk wisten ze precies tot hoever ze konden gaan.
Misschien vragen we ook te veel van kinderen. Als ik vrouwen zie die hun baby ’s avonds meenemen naar een druk café omdat ze daar met vriendinnen hebben afgesproken, zet ik daar toch vraagtekens bij. En welk kind vind het prettig om na een drukke dag naar een restaurant te gaan? Welk kind kan uren stilzitten in een vliegtuigstoel om naar een tropisch eiland te gaan? Het geeft te denken.
