Afgelopen zondag is mijn schoonvader na een ziektebed overleden. Hij is 77 jaar geworden, een heel bijzondere man, zeer levenslustig, altijd geïnteresseerd in mijn werkzaamheden en de spil van het gezin waar we hele mooie herinneringen aan bewaren. Vrienden aan wie ik dit verdrietige nieuws vertelde, gaven aan dat deze periode ondanks alle verdrietige momenten ook een heel bijzondere tijd is. Het lijkt alsof er een open verbinding ontstaat naar allerlei herinneringen waarvan je niet meer wist dat je die had, vertelde een vriendin mij. Dat lijkt goed te kloppen, tijdens de gesprekken tussen mijn echtgenoot en zijn broers kwamen deze dagen dat we zo goed en intensief met elkaar optrokken een aantal bijzondere verhalen van vroeger naar boven. ‘Oh ja’, dat was ook zo, werd er dikwijls geroepen. De begrippen vader en moeder krijgen zo toch een heel andere betekenis dan dat we ze in mijn vakgebied soms wat al te gemakkelijk uitspreken. Wat ik zelf heb ervaren is dat er bij het zo dichtbij afscheid nemen en overlijden van een dierbare iets veranderde in de atmosfeer. Heel bijzonder, ik moest op dat moment namelijk direct denken aan de geboorte van mijn kinderen. Overlijden en geboorte, gebeurtenissen die soms dichter bij elkaar staan dan je denkt.